pictopub.com

Hipogonadyzm to stan, w którym Gruczoły płciowe nie wytwarzają wystarczającej ilości hormonów. Ten stan może powodować różne zaburzenia, takie jak impotencja u mężczyzn i zaburzenia miesiączkowania u kobiet.

Gruczoły płciowe u mężczyzn to jądra, podczas gdy gruczoły płciowe u kobiet to jajniki. Gruczoły te są odpowiedzialne za wytwarzanie hormonów regulujących cechy płciowe, takie jak rozwój jąder u mężczyzn i wzrost piersi u kobiet.

Hormon ten reguluje również produkcję męskich plemników, a także produkcję komórek jajowych i żeński cykl menstruacyjny. Co więcej, hormony płciowe odgrywają również rolę w wielu funkcjach innych narządów ciała, w tym serca i mózgu.

Hipogonadyzm może wystąpić z powodu uszkodzenia gruczołów płciowych lub z powodu niektórych chorób. Ten stan może nie tylko powodować zaburzenia funkcji seksualnych, ale może również wpływać na ogólną kondycję fizyczną.

Przyczyny i rodzaje hipogonadyzmu

W zależności od przyczyny hipogonadyzm dzieli się na pierwotny i wtórny. Pierwotny hipogonadyzm to stan, w którym gruczoły płciowe są uszkodzone, przez co nie są w stanie wytwarzać wystarczającej ilości hormonów płciowych.

Niektóre z rzeczy, które mogą powodować pierwotny hipogonadyzm to:

• Choroby autoimmunologiczne, np. choroba Addisona
• Zaburzenia genetyczne, np. zespół Klinefeltera, zespół Turnera czy zespół Kallmana
• Zaburzenia nerek
• Problemy z sercem
• Ciężka infekcja
• Uraz jąder
• Hemochromatoza lub wysoki poziom żelaza we krwi
• Wnętrostwo lub niezstąpione jądra
• Skutki uboczne radioterapii lub chemioterapii w leczeniu raka
• Operacja narządów płciowych

Tymczasem wtórny hipogonadyzm występuje z powodu uszkodzenia gruczołów w mózgu, a mianowicie przysadki (przysadki) i podwzgórza, które są odpowiedzialne za wysyłanie sygnałów do gruczołów płciowych w celu produkcji hormonów. Warunki, które mogą powodować wtórny hipogonadyzm, obejmują:

• Uraz lub guz przysadki lub podwzgórza
• Zaburzenia genetyczne, takie jak zespół Kallmanna
• Zakażenia, w tym zakażenie HIV/AIDS
• Narażenie głowy na promieniowanie
• Otyłość
• Operacja mózgu
• Niedobory żywieniowe, np. z powodu jadłowstrętu psychicznego
• Drastyczna utrata wagi
• Długotrwałe stosowanie kortykosteroidów lub opioidów
• Choroby wywołujące stan zapalny, takie jak gruźlica, sarkoidoza lub histiocytoza

Objawy hipogonadyzmu

Objawy hipogonadyzmu mogą się różnić w zależności od płci i wieku chorego. Oto wyjaśnienie:

Mężczyźni przed okresem dojrzewania

Jeśli hipogonadyzm wystąpił od dzieciństwa, na przykład z powodu wady genetycznej, objawy, które mogą się pojawić to:

• Powolny lub nieprawidłowy wzrost prącia i jąder (niejednoznaczne narządy płciowe)
• Powiększone piersi (ginekomastia)
• Dłonie i stopy wyglądają na dłuższe niż ciało
• Cienka i drobna postawa ciała
• Głos staje się głośniejszy późno w okresie dojrzewania lub wcale nie staje się głośniejszy

Mężczyźni po okresie dojrzewania

Jeśli hipogonadyzm wystąpi po okresie dojrzewania, objawy mogą obejmować:

• Ciało łatwo się męczy
• Trudność w koncentracji
• Utrata masy mięśniowej
• Utrata pożądania seksualnego
• Impotencja
• Zredukowane owłosienie na twarzy i ciele

Dziewczyny przed okresem dojrzewania

Hipogonadyzm u kobiet przed okresem dojrzewania może powodować następujące objawy:

• Piersi rosną powoli lub wcale nie rosną
• Najmniejsza ilość włosów rosnących na łonie
• Pierwotny brak miesiączki lub opóźniona pierwsza miesiączka (>14 lat)

Kobiety po okresie dojrzewania

Jeśli hipogonadyzm występuje u kobiety, która przeszła okres dojrzewania, objawy mogą obejmować:

• Miesiączka staje się rzadka (oligomenorrhea) lub nie występuje w ogóle przez ponad 3 miesiące
• Zmniejszona chęć i nastrój do wykonywania czynności
• Ciało jest gorące
• Bicie serca
• Sucha cipka
• Zmniejszone pożądanie seksualne
• Gruba biała wydzielina z piersi

Kiedy iść do lekarza

Zaleca się skonsultowanie się z lekarzem, jeśli masz objawy hipogonadyzmu, o których mowa powyżej. Im szybciej hipoginadyzm zostanie wykryty i wyleczony, tym większe prawdopodobieństwo jego wyzdrowienia.

Hipogonadyzm może być przenoszony z rodzica na dziecko. Dlatego jeśli członek rodziny ma w przeszłości hipogonadyzm lub inne schorzenia, które mogą powodować hipogonadyzm, należy omówić tę kwestię z pediatrą, aby można było wcześnie monitorować stan hormonów płciowych dziecka.

Diagnoza hipogonadyzmu

Rozpoznanie hipogonadyzmu rozpoczyna się od zadawania pytań dotyczących objawów, historii choroby i stosowanych leków. Lekarz przeprowadzi również badanie fizykalne, badając stan narządów płciowych, wzorce wzrostu włosów i masę mięśniową.

W celu dokładnej diagnozy lekarz wykona również badania hormonalne, takie jak:

• Kontrola hormon folikulotropowy (FSH) i hormon luteinizujący (LH) wytwarzane przez przysadkę mózgową
• Testowanie poziomu testosteronu u mężczyzn
• Badanie poziomu hormonów estrogenowych u pacjentek

Kontrole hormonalne są zwykle wykonywane rano przed godziną 10, kiedy poziom testosteronu i estrogenu wzrasta.

Oprócz badań hormonalnych lekarz może również wykonać następujące badania w celu zdiagnozowania hipogonadyzmu:

• Badanie nasienia u mężczyzn
• Sprawdź poziom żelaza i płytek krwi
• Sprawdź poziom hormonu prolaktyny
• Kontrola hormonów tarczycy
• Test genetyczny

Lekarze mogą również przeprowadzić badanie ultrasonograficzne, aby dowiedzieć się, czy występują problemy z jajnikami (jajnikami), takie jak torbiele jajników i zespół policystycznych jajników (PCOS). Można również wykonać CT lub MRI w celu sprawdzenia guza w przysadce mózgowej.

Leczenie hipogonadyzmu

Leczenie hipogonadyzmu będzie dostosowane do płci pacjenta i przyczyny.

Hipogonadyzm można wyleczyć, jeśli przyczyną jest stan uleczalny, taki jak otyłość. Jeśli jednak przyczyną jest stan nieuleczalny, taki jak choroba genetyczna, hipogonadyzm może stać się chorobą przewlekłą wymagającą leczenia przez całe życie.

W zależności od płci pacjenta można zastosować następujące metody leczenia hipogonadyzmu:

Leczenie hipogonadyzmu u mężczyzn

U pacjentów płci męskiej leczenie hipogonadyzmu jest zwykle wykonywane w celu pokrycia niedoboru hormonu testosteronu poprzez terapię zastępczą testosteronem (terapia zastępcza testosteronem; TRT). TRT odbywa się poprzez podanie sztucznego testosteronu, który można podać w postaci:

• Żel

  Żel można nakładać na ramiona, barki, uda lub pachy. Upewnij się, że żel został wchłonięty, jeśli pacjent ma się kąpać.

• Wstrzykiwać

  Zastrzyki testosteronu można podawać w domu lub przez lekarza, w zależności od preparatu. Zwykle zastrzyki podaje się co 2-3 tygodnie.

• Tablet

  Tabletki TRT spowodują, że testosteron zostanie wchłonięty przez układ limfatyczny.

• Kojo

  Plaster można nakładać na noc na udo, brzuch lub plecy.

• Pasta gumowa

  Plaster gumy ma kształt tabletki, ale nie należy go gryźć ani połykać. Plaster nakłada się na górne dziąsła, między dziąsłem a ustami i należy go wymieniać co 12 godzin.

• Żel do nosa

  W odróżnieniu od poprzedniego żelu, ten żel wprowadza się do nozdrzy. Żel nakłada się 2 razy do każdego nozdrza, 3 razy dziennie.

• Implanty testosteronu

  Implanty testosteronowe są wprowadzane w skórę chirurgicznie co 3–6 miesięcy.

Należy pamiętać, że pacjenci poddawani TRT powinni mieć regularne kontrole u swojego lekarza. Powodem jest to, że terapia ta może powodować różne zagrożenia, takie jak: bezdech senny, powiększenie piersi, powiększenie prostaty, zmniejszona produkcja plemników, tworzenie się zakrzepów krwi i zawały serca.

Leczenie hipogonadyzmu u kobiet

Hipogonadyzm u kobiet jest zwykle leczony estrogenową terapią zastępczą w postaci tabletek lub plastrów. Lekarze mogą również zapewnić terapię niskimi dawkami testosteronu wraz z hormonem dehydroepiandrosteronem (DHEA) w celu leczenia zmniejszonego popędu seksualnego u kobiet.

U kobiet z zaburzeniami cyklu miesiączkowego lub mających trudności z zajściem w ciążę lekarz poda zastrzyki hormonalne choriogonadotropina (hCG) lub pigułki zawierające hormon FSH, aby wywołać owulację.

Powikłania hipogonadyzmu

Niewłaściwie leczony hipogonadyzm może prowadzić do wielu powikłań, takich jak:

• Wczesna menopauza
• Jałowy
• Osteoporoza
• Zaburzenia lękowe lub depresja
• Choroba serca
• Zakłócona relacja z partnerem

Zapobieganie hipogonadyzmowi

Nie można zapobiec hipogonadyzmowi spowodowanemu zaburzeniami genetycznymi. Jednak niektórym przyczynom hipogonadyzmu, takim jak niedożywienie, infekcje i otyłość, można zapobiegać poprzez pilne ćwiczenia, zdrowy tryb życia i dietę oraz utrzymywanie idealnej masy ciała.